"Oud en nieuw.."
Een blog over de jaarwisseling?
Nee dit keer een persoonlijke blog van mij (Kim) over de overgang van mijn Hulphond Nina die deze maand met pensioen gaat, naar de trainingen die eraan zitten te komen in januari met mijn nieuwe Hulphond Brox.
Dat dit zo ongeveer rondom de jaarwisseling valt, maakt dat ’t echt een overgang is van ‘oud naar nieuw..’
Nog heel onwennig voelt ’t, om woorden te gebruiken zoals ‘mijn nieuwe hulphond’, de naam Brox en ’t woord verhuizen gekoppeld aan de naam Nina.
Iets wat er al enige tijd aan zit te komen, maar na al die jaren dat Nina een deel van ons gezin vormde, voel ik me zowel verdrietig als blij.
Misschien wel de meest ‘dubbele’ situatie qua gevoel, die ik heb meegemaakt.
In meerdere opzichten, want eerst ’t pensioen van Nina, iets waar ze met haar 9 jaar echt aan toe is, het werken brengt haar geen vreugde meer, in ieder geval niet in de mate waarin ik dat nodig heb (en vraag) van haar.
Dit maakt dat je haar een pensioen ook echt gunt, maar als puntje bij paaltje komt en dit inhoudt dat ze dan toch echt moet verhuizen, wordt dat uiteraard weer heel lastig qua gevoel.
Tuurlijk wil ik haar als hond en maatje niet missen, Nina is de meest bijzondere hond die ik tot nu toe in m’n leven heb gekend.
Nina heeft naast alle praktische dingen die ze gedurende de dag voor mij doet, een extra ‘zintuigje’ wat maakt dat ze mij zo goed aanvoelt.
Doe ik teveel, heb ik veel stress etc, dan laat Nina mij merken dat ik even op de rem moet gaan staan enne doe ik dat niet, dan doet zij dat wel!
Dit is uniek bij een hond en is iets wat je niet kan trainen, maar wat bij sommige honden ‘tevoorschijn’ komt als de band tussen baas en hond top is.
Nina heeft zo ontzettend veel meegemaakt met mij, van het volledig bedlegerig zijn en dus hulp in en rondom ’t bed en later de ligrolstoel, naar een druk gezinsleven en alles wat daar tussenin zit.
Dit is haar niet in de koude kleren gaan zitten en mijn (onze) inschatting is wel dat dat haar sneller ‘oud’ heeft gemaakt.
Juist omdat ’t zo’n gevoelige hond is, is dat loslaten van gevoelens/signalen die ze oppikt gedurende de hele dag, zo lastig.
Haar kracht is tevens haar valkuil, maar ik vraag mij af of dit in grote mate niet vaak opgaat, ook bij mensen..
Wat heb ik veel aan dit meisje te danken, letterlijk op dit moment, schieten de tranen in mijn ogen, ik schrijf deze blog op haar verjaardag (5 december) en realiseer me, dat ik hier niet had gezeten in deze ‘toestand’ als Nina niet in mijn leven was gekomen.
Zij was mijn grootste motivatie om weer naar buiten te willen, om weer tussen de mensen te willen (en durven) komen, zij hielp mij om mijn lichaam weer krachtiger te maken, troostte mij toen ik harder wou dan mijn lijf en geest aankonden en last but not least; accepteerde dat ze mij op een gegeven moment moest gaan delen met 2 kindjes en opnieuw haar plaats binnen ons gezin moest gaan vinden.
Nina is een hond met karakter, een eigen drive, een hond die sturing nodig heeft, maar als dit goed zit, dan geeft ze je je leven (terug)… Dankbaar en meer dan dat!
Wetende dat Nina gaat verhuizen naar de beste plek die zij (en ik) zich maar kunnen wensen, namelijk bij mijn moeder Daphne en haar man Jan, maakt alles een klein beetje minder moeilijk.
Ze blijft in de buurt en ik blijf haar zien.
Wederom iets om mega dankbaar voor te zijn, maar uiteraard hoort daar een stuk afscheid bij, want Nina heeft ruimte nodig om haar nieuwe plek te accepteren als huis en haar taken los te laten.
Ze hoeft niet meer te werken, maar mag wanneer zij dat wil af en toe nog wat leuke dingen doen die haar energie geven.
De taak aan Daphne en Jan om dit lekker met haar te gaan ontdekken!
Wat maakt dat ik naast verdrietig ook heel blij ben, nou natuurlijk bovenstaande, want na al die jaren zoveel te hebben gekregen van Nina kan ik haar geen groter cadeau geven op dit moment dan rust.
Maar uiteraard ook blij omdat ik een ander meisje heb mogen ontmoeten een aantal weken geleden en dat is Brox!
Hoe ging ik dit matchbezoek van de trainsters met Brox in?
Nou vooral heel voorzichtig en met een heel dubbel gevoel. In mijn hoofd nog zo vol van Nina, leek ’t vooraf onmogelijk om een andere hond een echte kans te geven, maar in praktijk bleek dit toch te kunnen.
De blijdschap van deze jonge hond met prachtige ogen waarin je wel een beetje smelt, maakt dat zij wel letterlijk de vervanger wordt van Nina, maar qua gevoel uiteraard niet, dit hoeft ook niet want ik heb er alle vertrouwen in dat zij haar eigen plekje gaat veroveren in mijn hart, ze heeft al een mooi openingetje gemaakt..
17 december gaat Nina verhuizen naar haar nieuwe plek.
Dit is in overleg met en op advies van de trainster zo gekozen. Ik mag nu loskomen van Nina, haar ruimte geven om haar nieuwe rol in een nieuw gezin te creëren en ’t is prettig wanneer zij zich helemaal thuis voelt, zodra er een nieuwe hond in beeld komt. Uiteraard is dit praktisch even lastig omdat ik Nina’s hulp, vooral in huis, nog veel nodig heb, maar ik heb ’t hier met Kick over gehad en hij gaat bij hoge uitzondering een beetje helpen en gelukkig is mijn man in december nog een ruime week vrij.
Op 15 januari de hernieuwde kennismaking met Brox en de 1e thuistraining.
Er volgen er daarna nog 10 (2x per week), daarna worden de tussenpozen tussen de trainingen wat langer.
Wanneer Brox hier blijft is nog niet helemaal zeker, dat bekijken we tijdens de trainingen, want ’t is zowel voor de hond als de kindjes uiteraard ook even wennen aan elkaar.
Een zeer intensieve periode, die ik deze keer, in tegenstelling tot de trainingen met Nina, heel bewust ga meemaken en helemaal zelf ga doen.
Ik verheug me erop, maar uiteraard is ’t ook wat spannend hoe alles zal gaan, binnen ’t gezin, maar ook gezien mijn eigen energie-niveau.
De privé-agenda gaat iig in januari en waarschijnlijk ook in februari een stuk leger zijn qua overige ‘activiteiten’ dan normaal gesproken ’t geval is.
Ook jullie als volgers van Pure Generaties gaan hier vast ’t eea van merken, want ook mijn aandeel zal in deze maanden een stuk minder zijn.
De workshops/lezingen worden iets opgeschoven (muv de workshop op 8 januari, deze doe ik uiteraard gewoon), maar hierover worden jullie nog uitgebreid geïnformeerd. Ik hoop op jullie begrip hiervoor!
Enne, komen jullie mij met Brox (vooral in de 1e maanden) tegen tijdens evenementen of gewoon in de wijk of in ’t dorp, geef haar dan vooral geheel GEEN aandacht (nee, niet aaien, maar ook niet tegen haar praten!), dit kan onze vorming van de band verstoren en dat zou heel jammer zijn!
Enorm bedankt hiervoor alvast..
Ter afsluiting; Als Hulphond Nederland geen donaties ontvangt, is ’t niet mogelijk om nieuwe/vervangende hulphonden te plaatsen bij mensen.
De zorgverzekering vergoedt slechts een gedeelte van ’t enorm hoge bedrag, wat uiteraard gepaard gaat met de intensieve training van deze honden.
Denken jullie er dus over om eens een goed doel te steunen, misschien zo rond de feestdagen, dan zou ik en ik weet velen met mij, enorm dankbaar zijn als jullie dan aan Hulphond Nederland zouden willen denken!
(Dit kan uiteraard een eenmalige donatie zijn, maar ook maandelijks
https://hulphond.nl/
https://hulphond.nl/steunen/#particulier
of doe eens een aankoop in hun leuke webshop
https://hulphond.nl/
https://promoshops.hokra.nl/hulphond/ )
Liefs Kim
